-08
-
-07
-
-06
-
-05
-
-04

Not this year.

Fusedmarc

Προπόνηση

Σκέφτεσαι. Αδιάκοπα. Νομίζεις ότι το κεφάλι σου δεν τις χωράει όλες αυτές τις σκέψεις, θ’ ανοίξουν τρύπα και θα βγουν έξω στον κόσμο, μόνες κι ανυπεράσπιστες. Κάποιος σου υποσχέθηκε ότι μαζί του θα μάθεις να περπατάς και προπονείσαι στη λεωφόρο, αποφεύγοντας με περισσή σπουδή τα περιττώματα των σκύλων. Έχουν αυξηθεί τα περιττώματα των σκύλων στη λεωφόρο, οι άνθρωποι προτιμούν την παρέα των ζώων. Ίσως και στους παράδρομους να γίνεται το ίδιο αλλά εσύ δεν περπατάς στους παράδρομους. Χτυπιέσαι κορμί με κορμί στη λεωφόρο και βάζεις στοίχημα να προλάβεις το φανάρι πριν κοκκινίσει και κόψεις το βήμα σου περιμένοντας. Δεν θα περιμένεις, θα μάθεις να περπατάς έτσι κι αλλιώς.

Βρέχει. Σκέφτεσαι. Αδιάκοπα. Η οροφή του γηπέδου στάζει πάνω σου ιστορία λίγο πριν μετακομίσει στη γειτονιά που οι μάγκες υπήρξαν τα καλύτερα παιδιά. Αγοράζεις ένα κασκόλ της ομάδας από έναν τυχαίο πλανόδιο. Η τιμή φιγουράρει αδιαπραγμάτευτη στο χαρτονένιο καρτελάκι κι εσύ έχεις ακριβώς τα ψηλά, ούτε λέξη δεν χρειάζεται ν’ αλλάξεις, σελφ-σέρβις η αγορά των κασκόλ.

Οι διάλογοι που εκτυλίσσονται πλάι σου απειλούν το λυρικό ειρμό της σκέψης σου, εκσφενδονίζονται μέσα στο κεφάλι σου διάσπαρτοι, διαστρεβλωμένοι από τις κόρνες και τις σειρήνες που ζουν τη ζωή τους παραδίπλα. Τα λόγια μπερδεύονται με τις σκέψεις σου, κάποιος έχει γενέθλια, κάποιον τον έστησαν στο ραντεβού, κάποιος βρίζει μια γυναίκα που τον χώρισε, κάποιος είπε πως ο δρόμος είναι η φλέβα της φωτιάς… κάποιος κοιτάει την ώρα… Κάνεις ολόκληρη εκπομπή στο κεφάλι σου, από κείνες που έκανες κάποτε σε έναν επαρχιακό ραδιοφωνικό σταθμό, σκέφτεσαι κι έπειτα διακόπτεις για να μπει το τραγούδι που επέλεξε η λεωφόρος χωρίς ποτέ μα ποτέ να σκέφτεσαι πάνω στους στίχους, αντιδεοντολογικό γαρ.

Χαμογελάς. Το ξέρεις γιατί σε κοίταξε κάποιος που έχει γενέθλια κι έπειτα κάποιος που τον έστησαν στο ραντεβού και μετά από λίγο κάποιος που έβριζε μια γυναίκα που τον χώρισε. Δεν ανταποδίδεις το βλέμμα, δεν θα μάθουν από σένα ό,τι έμαθες εσύ κοιτώντας ονειροπόλα πρόσωπα, σφιγμένα χείλη, συγκαταβατικές γκριμάτσες. Τους προστατεύεις.

Στη διασταύρωση ακολουθείς τη λογική των φαναριών που δεν σε στέλνουν ευθεία αλλά σε τροχιά πι σαν αυτές στο Doom που έπαιζες φανατικά και ζαλιζόσουν στους λαβυρίνθους με το όπλο σου προτεταμένο. Περνάς πρώτα στο αντίθετο πεζοδρόμιο που δεν θες να πας, ξαναπερνάς μετά ίσια απέναντι και κατόπιν κάνεις στροφή επί τόπου δεξιά και περνάς στο πεζοδρόμιο που ήσουν και πριν. Θέλεις να κάνεις ένα μακροσκελές σχόλιο για τη ρυμοτομία των πόλεων αλλά δεν ξέρεις από αρχιτεκτονική κι έτσι περιορίζεσαι στην προπόνησή σου. Και σκέφτεσαι.

Η αίσθηση από την τελευταία ταινία του Γούντι Άλλεν περιφέρεται μπροστά από το σινεμά που σχόλασε, οι θεατές σκορπίζονται με τη μεγαλοπρέπεια γοτθικών μορφών που μόλις αποκολλήθηκαν βίαια από τον καθεδρικό ναό της Βαρκελώνης. Σκέφτεσαι. Το γέρο κιθαριστή του Πικάσο να παίζει Αλμπένιθ και μπροστά στα μισόκλειστα μάτια του να στροβιλίζεσαι σ’ έναν ερωτικό χορό, να στροβιλίζεσαι αδιάκοπα σαν τις σκέψεις σου, να παίρνεις φόρα και με περίτεχνη στροφή να πέφτεις πάνω στην πρώτη γυάλινη προθήκη που διαφημίζει καλσόν σε μια στάση λεωφορείων. Οπάκ καλσόν.

Κάνεις λίγο στην άκρη από σεβασμό προς τον ποδηλάτη, άθελα σου χωρίζεις ένα ζευγαράκι που κρατιέται από το χέρι για να περάσεις. Κοιτάς πίσω να σιγουρευτείς ότι θα ξαναπιαστούν, ότι δεν χάλασες τη μαγική ισορροπία, κατόπιν επιταχύνεις το βήμα σου να προλάβεις κι αυτό το φανάρι.

Δεν προλαβαίνεις, κοκκίνισε. Δεν περιμένεις. Δεν σκέφτεσαι.

Βγαίνεις. Αναρωτιέσαι .Σου κλείνουν την πόρτα.

Βγαινεις

Ειναι καλοκαιρι φως παντου δεν θυμασαι τιποτα ολα ειναι υποθετικα στο μελλον.

Σε περιμενουν με ενθουσιασμο ισως και χειροκροτηματα για αυτο συγκινηθηκες οταν απο τους συγκεντρωμενους αγαπημενους σου τα ακουσες εκεινη τη φωτεινη μερα.

Δεν θυμασαι τιποτε αλλο παρα μονο τη σκια του εχθρου στο σχολειο που απεφυγες και τον εριξες κατω.

Χτυπησες και το κεφαλι του δυνατου στη βρυση,το αιμα ετρεχε απο τα δοντια του και με αυτα τα δυο την ασυλια σου εξασφαλισες για το μελλον που δυο κυνηγησες παλι κι ας σκονταψες στο σχοινι της βαρκας που σου αφησε σημαδι.

Μαζεψες και τα κοριτσια της γειτονιας τα βαφτισες με ζωων ονοματα και τα αρμεγες δηθεν οντας ο βοσκος τους..

Αλλα αυτη τη θαυμαζες,τα στηθια της κρυβαν το ταβανι οπως σε ειχε καβαλησει ηθελε να τα κοψει και δεν την αφηνες ωραιο ειναι και το ταβανι που χαζευεις τωρα που εμεινες μονος..

Οταν σε δειραν για κατι που εκανες -μπροστα σε εκεινη για εκεινη δεν θυμασαι η τη σκεφτοσουν την ωρα που σ'αρχισαν πληγωθηκες

αλλα εφτιαξε με το κομματι που εφυγε οταν αυτην ακουμπησες πρωτη φορα.

Οτι και με οσες κι αν το κανες δεν μπορεσες να ξεφυγεις απ αυτην

Μετα επεφτες και σηκωνωσουν επεφτες και σηκωνοσουν ο αλλος ειχε πιο ψηλα ποδια και επαιρνε τις πεταλιες αλλα επεφτες και σηκωνοσουν οσες φορες κι αν περασες την ανηφορα

Δουλευες και αναβαλες δουλευες και αναβαλες κι οταν δεν μπορουσες να αναβαλεις πια και ολα περασαν πηρες ενα υφος απελπισιας οταν σου κλεισαν την πορτα.

Ενα υφος αποριας και οδυνης που γουρλωνες τα ματια και στρογγυλευες το στομα,εκει που πηγαινες δεν υπηρχε τιποτα δεν γινοσουν κατι αλλο γινοσουν τιποτα.

Τουλαχιστον ησυχασες.

Πραγματική φιλία

Στα δόντια μου κρατάω αυτό το μικρό μυστικό
Το παιδί με το κεφάλι αχινού το γνωρίζει

Το σπιτι στη Θαλασσα.

Μια ιστορια που μου ειχε πει ενας Αιθιοπας σκεφτομουν στο δρομο.
Οτι με τοσους πολεμους ειτε εμφυλιους ειτε με ξενους εισβολεις στη χωρα του να εχουν γινει,πολλα απο τα πτωματα πετιουνται στα ποταμια,ετσι για αυτον ηταν απαγορευμενο να φαει ψαρι γιατι καποιος οταν μικρος προσπαθησε,του ειπε:
Τρως τον παππου σου τρως τον παππου σου..
Να ενας ακομη λογος που πολλοι σ'αυτη τη χωρα υποσιτιζονται.
Ειχα φτασει στο γκαραζ ο λογος που οδηγουσα μοναχος μου ηταν οτι οι 2 κοπελλες που μου ειχε γνωρισει ο κοκκινοτριχης Φρανσουα σαν γνησιες μοσχοβιτισσες δινουν εναν ατυπο ορκο κι ετσι δεν εμπαιναν σε αμαξι "μεθυσμενου αντρα" οπως με ειχαν χαρακτηρισει παρολο που ενιωθα "τιπσι" και οχι ζαλισμενος,ενω αυτες αντιθετα κατεβαζαν τις βοτκες και τα ουρσους σαν χυμους.
Η προνοια μου να καλεσω ενα ταξι και η επιμονη μου στον οδηγο να περιμενει οσο αυτες ειχαν ανεβει στο δωματιο τους για ενα φρεσκαρισμα η ισως για να βρουν το θαρρος να βγουν με ενα γνωστο 3 ημερων και με μενα 3 ωρων γνωριμια με ανταμειψαν οταν τις ειδα να περνανε μπροστα απο τη ρεσεψιον.
Εφτασαν και μετα απο 2 ποτα ακομη πεσαμε ολοι στη θαλασσα.
Ξεροντας που ειναι ενα κομματι σχοινι στο βυθο που παλια δεναν μια ψαροβαρκα,και τωρα η μια του ακρη ηταν τυλιγμενη σε ενα τσιμεντολιθο και η αλλη στην αλυσιδα που οδηγουσε στη αγκυρα, τους προετρεψα να πιαστουν απο το λαιμο μου και κρατωντας το σχοινι τραβουσα παραλληλα ενω με το κεφαλι εξω απο το νερο σφυριζα τσουυ τσουυυ και αυτοι ακομη δυνατοτερα δημιουργοντας στις 3 τα μεσανυχτα το πιο ιδιοτυπο θαλασσιο τρενο που θα μπορουσε να δει κανεις.
Βγαινοντας μπορεσα να θαυμασω καλυτερα τις 2 κοπελλες,η Ανυα μια τυπικη ρωσιδα καλονη με το επιβλητικο υψος το αγγελικο προσωπο και τους γοφους που δεν νομιζω να ειχε σμιλεψει γλυπτης γιατι η τελειοτητα ειναι παντοτε υπερφυσικη,αλλα και το δερμα το δροσερο και την αποσταση που η υπεροχη της δημιουργουσε...
Η μικροτερη ειχα χαρακτηριστικα ασσιατισας ηταν πιο μικροκαμωμενη με πραγματικα σαρκωδη χειλη και καταμαυρα μαλλια.
Το διλημμα μου δεν κρατησε πολυ γιατι η μικρη της παρεας η ταρταρα ντζανα με πηρε απο το χερι βγαινοντας κι ακουμπησε πανω μου πραγματικα η θερμη της η ζεστασια της ηταν τοσο εντονη που αμεσως της προτεινα να την ξεναγησω γυρω γυρω στον κηπο του σπιτιου.
Λενε οι λατινοι natura artes magistra και πραγματικα τα φυλλα απο τα αλμυρικια ειχαν δημιουργησει μια μαλακη επιφανεια που ακομη κι ενα χειροποιητο Σουηδικο στρωμα δεν μπορουσε να συναγωνιστει....
Χερι χερι περπατησαμε το δρομακι του γυρισμου αλλα ακουγοντας την Ανυα να φωναζει σχεδον απελπισμενη το ονομα της φιλης της επιταχυναμε.
Η εικονα που ειδαμε ηταν λιγο απροσμενη.
Ο κοκκινοτριχης Γαλλος ανεβασμενος στο περβαζι της πορτας της γειτονισας "τσιτωμενος"απο την αγωνια της Ανυα που ανησυχουσε για την φιλη της προσπαθουσε να εισβαλει σε λαθος σπιτι για να μας βρει και εχοντας τα χερια του ανοιχτα σαν το αγαλμα του Χριστου στο Ριο φωναζε"δεν καταλαβενος λληνικα" "δεν καταλαβενος λληνικα" σαν απαντηση στην απειλη της γειτονισας που με ενα φακο τεραστιο στο χερι και το γερασμενο κοκερ της να γαυγιζει λυσασμενα,φωτιζοντας προς το μερος του ελεγε οτι θα φωναξει την αστυνομια.
Η παρεξηγηση λυθηκε η παρεα ξαναενωθηκε και ειχε αρχισει να ξημερωνει.
Οποτε ξημερωνει συνηθως η ιστοριες απο το σπιτι διπλα στη θαλασσα τελειωνουν,ετσι κι αυτη.
Αν το να γραφεις σε μπλογκ ειναι τελικα εθιστικο θα ακολουθησουν κι αλλες..

Moναδικό

θάλασσα

Στον ύπνο σου

- Καλά, και αυτός ο θεός ο πούστης ο απατεώνας!
Παίρνει παιδάκια από τους γονείς του,
εμένα την σαβούρα τον κωλόγερο,
τι σκατά θέλει και με τυραννάει;

- Έλα παππού, μη στεναχωριέσαι, θα γίνεις καλά...

- Μα δεν θέλω να γίνω καλά, την γιαγιά σου θέλω να δω, με παράτησε και έφυγε...
Με άφησε μονάχο μου, και σας ξεσηκώνω κάθε μέρα.

- Παππού, ηρέμησε λέμε

- Τι να ηρεμήσω βρε πατριώτη, έτσι θέλω να πλαγιάσω και να τελειώσει...

Άντε Θανασό, δώσε χαιρετισμούς στην γιαγιά Γραμματική.

Jan Švankmajer - Mužné hry - Virile Games (1988)

Ceephax Acid Crew - Trolley Service

Αδράνεια

Ξυπνητήρι στις 07:10. Καφές στα αρπαχτά. Τι να φορέσω πάλι σήμερα; Τηλέφωνο στους γονείς. Όλα καλά; Όλα μια χαρά, εσείς; Όλα υπέροχα. Μια γρήγορη ματιά στο κιτρινισμένο χαρτί της δίαιτας . Σαλάτα σήμερα; Πρωτότυπο. Μα πόσο καιρό είναι κολλημένο πάνω στο ψυγείο; Τσιγάρα, κινητό στην τσάντα. Μην ξεχάσω τον συναγερμό πάλι φεύγοντας. Γεμάτος ο κάδος με τα σκουπίδια. Κανείς στη γειτονιά δεν ξέρει να δένει τη σακούλα; Όχι ρε γαμώτο, δεν πήρα τα γυαλιά ηλίου. Μην ξεχάσω τον συναγερμό πάλι ξαναφεύγοντας. Καθόλου ευγενική αυτή η βιτρίνα, κανένα κιλό δεν δείχνει να ‘χασα, οκ τα μαλλιά μου είναι υπέροχα. Πήχτρα η λεωφόρος. Εσύ τι κορνάρεις τώρα; Πράσινο έχω.

-Καλημέρα. Ένα εισιτήριο και τις τσίχλες. Πόσο κάνουν; Ευχαριστώ. Μα πόσα χρόνια κάνω αυτή τη διαδρομή; Πλην Σαββάτου, Κυριακής και αργιών; Δεν ξέρω ούτε τ’ όνομά σου περιπτερά της λεωφόρου. Και γιατί λείπεις για μέρες μερικές φορές; Θέλω να ρωτήσω τη γυναίκα σου, την αδελφή σου, ποιος ξέρει ποια να ‘ναι αυτή που ποτέ δεν κατάφερε να μάθει πού έχεις τα εισιτήρια. Αλλά δεν το κάνω. Τουλάχιστον να σε ρωτήσω πού βάζεις τα εισιτήρια και ψάχνει απελπισμένα ενώ εγώ χάνω τα λεωφορεία στη σειρά μέχρι να τα βρει. Σιγά μην πάρω δεσμίδα! Αφού αύριο-μεθαύριο, όπου να ‘ναι, το πολύ σ’ ένα μήνα, θα φύγω.

-Μου δίνετε κι ένα μπουκαλάκι νερό; Πόσο κάνει; Ευχαριστώ. Άτιμο πράμα τα κουτσομπολίστικα περιοδικά. Θες δε θες σου τραβάνε την προσοχή έτσι κρεμασμένα να λικνίζονται με το αεράκι. Πάει και το άλλο λεωφορείο. Τι με κοιτάς; Ναι, χαζεύω και τα αθλητικά πρωτοσέλιδα και λοιπόν; Μύθος η ισότητα των φύλων.

-Πατάτε λίγο τη στάση; Ευχαριστώ. Αυτά τα πεζοφάναρα δεν έχουν λόγο ύπαρξης. Καμιά φορά θέλω να περάσω μαζί με όλους όσους άργησαν να πάνε στη δουλειά και τα περνούν με κόκκινο, να με πατήσουν, να έρθει η τροχαία, ένα δικό μου αποκλειστικά ασθενοφόρο και η παραδίπλα λαϊκή σύσσωμη. Κι έτσι, όλοι θα αργήσουμε στη δουλειά. Αλλά δεν το κάνω.

-Κρατήστε λίγο το ασανσέρ. Ευχαριστώ. Τι απαίσια αρώματα διαλέγουν μερικές γυναίκες. Μερικοί άντρες δεν διαλέγουν καθόλου αρώματα. Ο τρίτος όροφος πόσα χρόνια είναι εκεί; Πλην Σαββάτου, Κυριακής και αργιών; Από αύριο-μεθαύριο, όπου να’ ναι, το πολύ σ’ ένα μήνα, δεν θα με ξαναδεί.

-Πρέπει να σας τονίσω ότι είναι πολύ σημαντικό να ακολουθήσουμε το πρόγραμμα της εταιρείας. Μην σας προβληματίζει, γι’ αυτό είμαι εγώ εδώ, για να φροντίζω όλες τις λεπτομέρειες ώστε η επιχείρησή σας να μπορέσει να ανταπεξέλθει στο χρονοδιάγραμμα. Στείλτε μου τα απαραίτητα έγγραφα αύριο-μεθαύριο και όπου να ‘ναι θα ανακοινωθεί η επιχορήγηση. Το πολύ σ’ ένα μήνα θα έχουν τακτοποιηθεί όλα. Όλα.

θέλω

Θέλω να γίνω απ΄ έξω
Όπως κι από μέσα
Γιατί ένα σπασμένο μυαλό
Δεν ησυχάζει
Παρά μέσα σε ένα σπασμένο κεφάλι.

Ελεύθερος νήσος

Εδώ στο πρώτο ρεπό αγαπητέ εαυτέ. Εσύ και εγώ.

Καταβύθιση

Ιndian Summer

Work

object

Αγρύπνια

Όλοι κοιμούνται
κι εγώ ξαγρυπνώ
περνώ σε χρυσή κλωστή
ασημένια φεγγάρια
και περιμένω να ξημερώσει
για να γεννηθεί
ένας νέος θεός
μες στην καρδιά μου
την παγωμένη
από άγρια φαντάσματα
και τη μαύρη πίκρα.

Μίλτος Σαχτούρης
Άγνωστη συλλογή.

Michel Waisvisz - Hyper Instruments

προβιοχημική συχνότητα

Xρόνια σου πολλά

ζωή μου.

Tetris, innit?

H άλλη οψη της ηλεκτρονικής σκηνής

O kouros ακούει ακόμη Acid

Ναί.
Δε νομίζετε ότι πλέον το ACID έχει ξεπεραστεί? Κι όμως κάποιοι τριγύρω μας δεν...το έχουν καταλάβει. Για παράδειγμα ο πολύ καλός μας φίλος Γιώργος. Τελος πάντων...

Καλως σας βρηκα. (χωρις γαμημενους τονουσ και σιγμα τελικα)

Μουσική από χώμα

Mr Rembrandt is no Fraud

Χαι.

Καλώς σας βρήκα σκιά και άννα.
Περιμένουμε και άλλους.

Aντίο

Καθόμουνα στον Πόρρο, στον μικρό γυαλό, εκείνο το περιγιάλι το κρυφό που λέγαμε,

ξημερώματα Πέμπτης.

Στον μικρό τον μώλο, αυτόν που κανείς δεν δίνει σημασία,
με τα σκουριασμένα ρεμέντζα να πατάνε γερά πάνω στην άμμο,

τα μελανούρια να παίζουν στα μεσόνερα, με ουρανό γεμάτο από εσάς.
Ένα μικρό ρεματάκι έφερνε το φελαδούρι δεξιά μου, και κάτω.
Θυμήθηκα τις τούνες, τις συζητήσεις, γι' αυτή τη ρημάδα επαφή με το Ακαθόριστο,

εσένα αγαπητέ.

Το γύρισα στο κλέφτικο, μπας και με αρπάξει κανάς σαργός.
Δεν θυμάμαι ποτέ τον εαυτό μου πιο ήρεμο, ευτυχισμένο.
Σε εκείνο το μέρος είχα ότι ακριβώς χρειαζόμουν.

Την γυναίκα της ζωής μου, το καλάμι μου,

εσένα αγαπητέ.

Από εκεί και πέρα ξέρεις τι έγινε.

Να με προσέχεις

+2 to explore

Mε αυτό αγαπητή Λευκάδα, χώρα του λευκού καρχαρία, θα σε πλησιάσω.

Iannis Xenakis

o_O

True Love

.tape. - biciclette part I

2003

08/11

Ατιτλο

Αφιερωμένο στο παρά λίγο

Μολύβια

Αυτή η γαμημένη η καούρα με ταλαιπώρησε πολύ.
Στο επόμενο ανέβασμα θα έχεις κάτι ποιο ολοκληρωμένο αγαπητό μου μπλόγκ, ματάρες μου όμορφες!..

Πυθμένας

Ο πυθμένας ειναι βαθύς και απάτητος.
Βυθός.